Peter Holvoet-Hanssen is zonder enige twijfel een van de opmerkelijkste dichters van dit ogenblik. Hij combineert een virtuoze taalhantering met een groot associatief vermogen; dat resulteert in gedachtesprongen en flitsende beelden die het de lezer niet makkelijk maken om deze poëzie te doorgronden. Misschien is dit echter een foutieve leesstrategie, want de dichter is niet enkel gericht op een soort van cognitief inzicht, hij gelooft enorm in de kracht van intuïtie en ervaring en wil zijn lezerspubliek die open, soms bewust naïeve houding bijbrengen. Toch is de lyriek van Holvoet-Hanssen allerminst vrijblijvend, een spel met woorden, zoals wel eens wordt beweerd. Integendeel, de dichter is bijzonder geëngageerd in de wereld. Zijn medeleven met mensen, met de natuur, met de ruimte vormt misschien wel de centrale drijfveer van zijn dichterschap. In die zin is het geen toeval dat Holvoet-Hanssen het Antwerpse stadsdichterschap niet enkel met verve heeft vervuld, maar het zo mogelijk nog verder heeft doorgedreven dan zijn illustere voorgangers. Meer dan hen heeft hij geprobeerd om de stad daadwerkelijk een stem te geven, om mensen in beweging te brengen. Dat is de afgelopen jaren op diverse manieren gebeurd. Het ‘Torenlied’ bijvoorbeeld, dat de toren van het nieuwe MAS opriep, werd via de beiaard en een aantal koren door de hele stad gehoord en (gedeeltelijk) meegezongen. Andere gedichten werden niet alleen op uiteenlopende dragers verspreid (bijvoorbeeld via fietsvlaggetjes), maar daadwerkelijk samen geschreven met groepen bewoners of met collega-dichters. De sociale aanwezigheid van de stadsdichter is nooit eerder zo intens gevoeld. De bundel Antwerpen: 17 stadsgedichten en 4 gedichten van ’t stad legt getuigenis af van die ontplooide activiteiten: hij bevat niet enkel de gedichten (vaak van een stuitende schoonheid en intensiteit), maar ook het persoonlijke verhaal van hun totstandkoming. Dat alles gaat gepaard met beeldmateriaal, origineel in de vorm van kleefplaatjes die de lezer zelf op de juiste plaats in het boek moet kleven (wel een probleem voor de bibliotheek!).
Dat alles is echter voor Holvoet-Hanssen niet genoeg. De mooie uitgave in een cassette gaat immers gepaard met een dvd, 'De Veer van César', die een soort van visuele verbeelding van een stadsgedicht genoemd kan worden. Daarenboven hield de dichter er tijdens zijn stadsdichterschap nog een muze-minnares op na, de stad Oostende. Parallel met het Antwerpen-boek is er een (wat dunner) volume Oostende: Zeegedichten. De gedichten in deze bundel kiezen nog meer het ruime sop, zijn zo mogelijk nog associatiever. Hier komt de piraat die wij al kennen uit de eerdere bundels van Holvoet-Hanssen opnieuw op de voorgrond met een aantal opmerkelijke gedichten, onder meer voor de overleden collega’s Kamiel Vanhole en Marcel van Maele. Dit boek sluit af met de novelle ‘De missie in Oostende’, waarin de lotgevallen van een aangelande kustbewoner worden opgeroepen, doorspekt met authentieke getuigenissen in authentiek Oostends. Het is de bedoeling van de dichter om dat kustverblijf een meer permanent karakter te geven, zodat hij daadwerkelijk zijn identiteit als vrijbuiter kan vormgeven. Wij wensen hem alle wind in de zeilen toe. [Dirk De Geest]

Van 2010 tot 2012 is Peter Holvoet-Hanssen Stadsdichter geweest van Antwerpen. Hij stelde drie voorwaarden: dat hij een eigen koers mocht varen, dat hij een eigen vorm mocht verkennen en dat hij ook het volle pond mocht geven aan zijn ‘maîtresse Oostende’. In een heerlijk vormgegeven tweetal uitgaven (de ene over Antwerpen, de andere over Oostende), waarvan de lezer zelf de kleurenillustraties moet inplakken*, doet Stads Peter gedetailleerd verslag van zijn werkzaamheden: hij liet Antwerpen maar liefst zeventien stadsgedichten beleven, die in de openbare ruimte en dikwijls met veel bravoure werden voorgesteld, op banieren aangebracht, op muren geschilderd, op een schip, naar aanleiding van een tentoonstelling en zo voort. Holvoet-Hanssen betrok ook de Antwerpse bevolking bij zijn missie, wat resulteerde in een bloemlezing ‘gezamenlijk’ gemaakte gedichten in de Oostende-bundel. Stad en zee zijn in dit geslaagde project over en weer met elkaar verbonden geraakt. Toegevoegd is een ‘kortfilm’ op dvd, ‘De Veer van César’ van Minske van Wijk en Oscar Spierenburg, die aansluit bij een stadsgedicht en waarin Pjeroo Robjee de hoofdrol speelt. Op deze frisse en uitvoerige manier heeft nog geen stadsdichter verantwoording afgelegd van zijn werkzaamheden.