Net zoals de mensenkinderen hebben de Boeboeks hun passies. Piepels drang om te vliegen is groter dan ooit. Zijn twee helden, Silf, het meisje op de poster dat aan een touw door het luchtruim klieft en Vliegmuis, een soort supermuis wiens avonturen Piepel op de voet volgt, kunnen wel vliegen. En hij niet. Daarin wil hij zo snel mogelijk verandering brengen. Als hij samen met Soeza op zoek gaat naar een jubileumcadeau voor vader en moeder kan hij er zijn gedachten niet echt bij houden. In plaats van een aardig geschenk vindt hij op de vuilnisbelt allerlei zaken die hij kan gebruiken om zijn vliegdroom waar te maken. Een speelgoedauto die plaats biedt aan twee Boeboeks bv. Daarmee kan je met een rotvaart langs een stuk dakgoot naar beneden denderen om op volle snelheid een rechtopstaande strijkplank op te stuiven en in de lucht gekatapulteerd te worden en dan... vlieg je. Piepel is zo begaan met de opbouw van het lanceerplatform dat hij niet eens merkt dat hun twee aartsvijanden, de katten Groef en Pandora, hen besluipen. Pandora is er rotsvast van overtuigd dat hij deze keer Boeboeks in zijn bord zal krijgen in plaats van dat walgelijke blikvoer.

Ivo Adriaenssens brengt de knotsgekke wereld van Marc de Bel tot leven in wervelende tekeningen.

De pilletjes van opa Kakadoris bestaat uit twee delen: Vliegkriebels en het in oktober te verschijnen De blauwe droom. Waarom het verhaal in twee stukken wordt gekapt, is niet erg duidelijk. Vliegkriebels had best op eigen benen kunnen staan want pas op de laatste bladzijden duikt het personage op dat een vervolg nodig maakt. Het is alleszins onduidelijk waar de auteur naar toe wil.

'De Boeboeks' onderscheidt zich in menig opzicht van de doorsnee Vlaamse strip. Er is bv. de pagina-indeling. Hier geen opeenvolging van mooi ingelijste plaatjes, maar een mengelmoes van insnijdingen en uitvergrotingen. Hier geen kale decors maar eivolle, hyperkinetisch volle plaatjes, gedrenkt in een fel kleurenpalet. Vogelperspectief, kikvorsperspectief, panoramisch perspectief, een detail dat een hele plaat vult, het loopt allemaal door elkaar en verhoogt in sterke mate de chaos. Dan zijn er nog de figuren zelf: de Boeboeks, een mix van beestige mensjes en menselijke beestjes, Kama, een kruising van een kever en een kameleon, de kat Pandora, een poes met een onwaarschijnlijk lage aaibaarheidsfactor.

Dit alles kan ertoe leiden dat de jonge lezer verloren loopt in deze strip. Anderzijds zijn de tekeningen van een hoge kwaliteit zodat de strip als kijkboek heel wat ontdekkingen kan opleveren. Misschien is het zelfs eerder een kijkboek dan een leesboek. Wie het echte verhaal van opa Kakadoris wil kennen, kan steeds terecht bij de boeken van Marc de Bel.

[Werner Verrelst]