Als fijnslijper van de intimistische roman, zo staat de Vlaamse auteur Gie Bogaert (°1958) te boek. Ooit mee ontdekt via Herman de Conincks Nieuw Wereldtijdschrift kwam hij terecht in de 'stille generatie'. Verhalen zonder stemverheffingen, schrijft hij.

Effectbejag, laat staan het grote gebaar, is aan hem niet besteed. Je moet je laten meedrijven door de besognes van zijn soms wat kopschuwe personages, worstelend met lang doorwerkende liefdesperikelen of belaagd door de grijparmen van de verstreken tijd.Zes jaar na het goed onthaalde Roosevelt (dat zich afspeelde op een Antwerps plein) maakt Bogaert weer een comeback. Ook Onvoltooid heeft een uitgesproken Antwerps decor. De richting fin de carrière schuivende journalist Bernard maakt voor het M&M-katern van de krant Metropool een veelgelezen reeks waarin hij levensverhalen optekent. Daarin krijgen eenzaamheid, verlangen, afscheid en gemis vrij spel: 'La solitudine', zo heten de interviews van de voormalige buitenlandreporter.

Een baaierd aan getuigenissen komt op hem af, en Bernard toont zich in het stationscafé Le Royal een behoedzaam, empathisch luisteraar. Maar af en toe duiken er vrouwen op die hem van zijn melk brengen. Zo is er de warrige jeugdvriendin Marit - met wie hij één keer de liefde bedreef. Zij laat nu pardoes weten dat hij de vader zou zijn van een dochter: Toni. En er is kunstenares Hennie Zeeger met haar dove zoontje Jaan, die haar hoogst complexe familiegeschiedenis in schuifjes prijsgeeft. Maar wanneer Bernard toenadering tot Toni zoekt én begint te geloven in zijn vaderschap, neemt het verhaal een heel ongemakkelijke wending.

fijnbesnaard

Bogaert vertelt met veel geduldige nuancering over Bernard, die vanuit een revalidatiecentrum terugblikt op zijn ietwat mistroostige leven, geplaagd door onafwendbare herinneringen. Hij stelt vast dat zijn 'verleden waziger en onbevattelijker was geworden'. In Onvoltooid toont Bogaert zich opnieuw een fijnbesnaard seismograaf van het relationele verkeer en verknipte gezinsverhoudingen. Op zijn beste momenten waan je je in zo'n meticuleuze roman van de Deen Jens Christian Grondahl.

Toch verliest Bogaert soms de grip op enige nevenhistories, die hij optuigt met te veel schoonschrijverij en expliciteringen, alsof hij de lezer onderschat. Dat hoefde niet, zijn proza kan die langweiligkeit missen. Ook blijf je haperen aan een rist clichés, zeker wanneer hij zich van uitvoerige natuurbeschrijvingen bedient. 'Boven het water schoven brede, gekamde wolkentuigen als schepen door de hemel.' Ietwat verder hangen 'rijen robuuste wolken (...) als klokken aan de hemel.' Het belet (gelukkig) niet dat Bogaert wel degelijk snaren beroert in deze compacte, maar thematisch veel registers betokkelende roman.